Ridere e piangere

Ciao ragazze,

Dit is echt mijn laatste update vanuit dit huis. De volgende zal 100 meter verderop plaatsvinden. Het is inmiddels zondagavond, we zijn  teruggekomen uit Deiva, Gister nog een heerlijke stranddag gehad en hopelijk behoud ik dat kleurtje tot volgende week :-)

Nu onweert het de hele tijd, dat mag ook wel eens. Het is wel allemaal druk geweest. Ik heb contract bij Sarah getekend, ook al kennis gemaakt met haar moeder (nonna) en Rebecca zelf gezien. Ze is heel blij dat ik kom. 

Op dit moment heb ik allerlei emoties. De laatste weken, heel frappant merk ik dat de kids en ik naar elkaar toe gegroeid zijn. Ze zijn natuurlijk nog steeds druk maar vooral Tommi komt nu en dan eens op mijn schoot zitten, of houdt me vast.

Vrijdagavond had ik een snik moment, was savonds aan het babysitten en bracht ze naar bed (binnen een half uur gelukt om ook te slapen haha) en ze vinden het geweldig als ik zing. Als je nooit kinderliedjes zingt is het vrij lastig, aangezien ze nederlands niet verstaan en italiaanse ken ik niet. Dus, houd je vast... je gaat lachen want ze houden van niet minder dan Jingle Bells. Daarbij nog Twinkle Little Star (deze zong ik ook altijd in India, dus good memories en elk kind vindt dit geweldig) en Schaapje Schaapje heb je witte wol. Das alles.... voor de rest zijn alle liedjes uit mijn geheugen gegrift. Maar het is voldoende. En Matti zei, baci Cecile. En toen gaf ze me een dikke knuffel en een zoen. Zoals vanavond ook. Dan hebben we gegeten en ga ik naar mijn kamer, dan moeten ze nu eigenlijk al in bed liggen maar dan komen ze stiekem mijn kamer in en op mijn bed liggen. Matti wilde dat ik sprookjes ging voorlezen en dat heb ik ook gedaan, in Italiaans natuurlijk haha en we lagen in een deuk want ik sprak sommige woorden verkeerd uit, heb af en toe nog moeite waar accent ligt.

Morgen gaan ze weer naar school en hebben zowel morgen als dinsdag al om 12uur weer vrij. Woensdagmiddag vertrek ik richting Pisa waar ik de vlucht naar Maastricht neem. Ik weet dat afscheid moeilijk wordt, ik heb een super tijd hier gehad. Af en toe strubbelingen en natuurlijk kids niet easy, maar ik heb me altijd thuis gevoeld, kon overal mee naar toe en was onderdeel van de familie. Iedereen is blij dat ik nog in Genova blijf, dus dat maakt het afscheid, wat eigenlijk van korte duur is, veel makkelijker. Ik kijk uit om naar Nederland te komen.... Niet voor het weer maar om jullie allemaal weer te zien. Het voelt alsof ik meer dan 6 maanden ben weggeweest. Af en toe lastig om contact te houden, want of er was geen wifi of de kids waren in de buurt en dan wilde ik niet appen, of chatten of emailen. 

Het hele jaar 2013 heb ik dingen gedaan waar ik geen spijt van heb. Een van de betere beslissingen in mijn leven om mijn ogen te laten laseren, elke dag geniet ik nog van het feit dat ik die rompslomp niet meer heb. Daarna nog een weekend Rome, een maand Maleisie en dan als klapper in Italie gaan werken als au pair. Het feit dat dit een succes is, blijkt wel. Ik verheug me op 9 maanden meer in Genova. Dan kan ik echt zeggen, ik woon in Italie. 

Met Rebecca zal het een STUK rustiger worden. Ik kan weer verder met mijn lessen Italiaans, ik ben me aan het orienteren op Zumba lessen en ik hier al een winterjas gekocht. (Op het strand wel te verstaan gisteren, waar al die afrikaanse en indiaase mannetjes rondlopen, zijn nu al vrienden van me haha) Waarschijnlijk ga ik ze in Genova op Porto Antico weer zien haha, staan ze allemaal weer met hun zonnebrilletjes en armbandjes. Ze heten ook allemaal Mustafa of Abdul, dan weet je dat.

En ja mijn planning voor Nederland is helemaal rond. Tjonge jonge, zijn zo een 15 steden die ik ga bezoeken. Dank je wel voor alle slaap invitaties maar de prive hotels zijn allemaal geboekt. Het worden tien drukke heftige dagen. Ik ben blij dat ik er dan ben. Er zijn een aantal momenten waar ik bij wil zij of snel bij wil zijn :-) Dat zijn drie vriendinnen en ze weten dat als ze dit lezen. Mijn vreugde zal groot zijn, maar die van jullie nog veel meer, each and everyone of you. Dank jullie wel lieverds, dat we ondanks die 'kleine' afstand elkaar kunnen steunen. Sorry Gwen, ja ik word weer sentimenteel. Maar elke keer als ik de blog schrijf, besef ik weer dat ik alles schriftelijk moet doen (naast de apps en de mails) en dan denk je nog meer na, over ALLE lieve vriendinnen die dit weer gaan lezen. Ik weet dat jullie vaak in een scheur liggen om mijn verhalen maar hiermee wil ik de halve wereld laten weten dat ik om jullie geef en aan jullie denk, en dan hoef ik geen namen te noemen want je weet wanneer je een vriendin bent.

De titel is niet voor niks lachen en huilen! Mocht je dat nog niet helemaal gesnapt hebben :-)

Nou, hoop dat het spanddoek groot genoeg is :-) Maastricht airport is volgens mij heel groot haha. Heel grappig trouwens, kwaak wel dat ik jullie allemaal wil zien, maar de eerste afspraak donderdag heb ik bij de kapper haha! Puhhhhh

Schatties, tot knuffels

Ps. Mochten jullie je vervelen, ik kan heel goed oude tweehands boeken gebruiken waar van ik een paar kan meenemen. Daar word ik blij van. Ik heb in vier maanden al zo een 18 boeken gelezen, dus reken uit in negen maanden. Liefst Engels maar Nederlands is ook goed.

Arrivederci!